نام: حسین
لقب: معروف به سید الشهدا
کنیه: ابا عبدا...
پدر و مادر: امام علی (ع) و فاطمه (س)
وقت و محل تولد: سوم شعبان سال چهارم هجرت، در مدینه
وقت و محل شهادت: روز عاشورای سال 61 در کربلا در سن 57 سالگی
مرقد شریف: در کربلا

یکی از مصادیق بارز در تعظیم شعائر الهی، اقامه عزا در مصائب اهل بیت (ع)، علی الخصوص سیّد و سالار شهیدان حضرت اباعبدا... حسین(ع) و اصحاب و یاران ایشان می باشد.
اقامه عزا ریشه در سنن انبیای الهی و ائمه معصومین (ع) داشته و همواره ستایش و نکو داشت ایشان و جزء توصیه های آنان بوده است.
در اقامه مجالس عزاداری، خصوصاً در ماه محرم، عزاداران و دوستداران اهل بیت (ع) عاشقانه و بدون هیچگونه چشم داشتی، اموال و اوقات بسیاری از عمر گرانبهای خویش را صرف می نمایند و نتایجی که عائد ایشان و جامعه اسلامی می گردد، به مراتب بالاتر از همه آن هزینه ها می باشد.
ماه محرم و مجالسی که در آن تشکیل می شود فرصت و زمان خوبی است که اگر با تدبر و برنامه ریزی صحیح همراه باشد، می توان به نتایج و اهداف عالی مد نظر در اقامه عزا دست یافت.
روضه و نوحه و سینه زنی هم باید فضا را از مسائل زنده حسینی ، معرفت و آگاهی پر کند.
با وضو در مجالس عزاداری وارد شویم،که وضو قلب را روشن می کند ومجالس ذکر، محل نزول رحمت و محل رفت و آمد ملائکه است و عظمت آن،اقتضای با وضو بودن شرکت کنندگان را دارد.
زندگی دوستان اهل بیت (ع) باید در محرم و صفر تغییر چهره دهد تا توفیق عرض ادب و تسلیت به ساحت صاحبان مصیبت پیدا کنند.
 

هدف اهل بیت (ع) از این همه پافشاری بر زنده نگهداشتن نام و یاد و خاطره مقاومت بزرگ حامی حق، امام حسین (ع) احیای اهداف و مقاصد والای آن حضرت و ابلاغ مظلومیت آل علی (ع) به گوش تاریخ بوده است. هر جمعیتی که از فداکاران و شخصیت های خدوم خویش تکریم نکند، محکوم به نابودی است.
سعی و کوشش در توجه دادن به قرآن و بهره گیری از
آیات و روایات و تفسیر و تحلیل زمینه های پیدایش عاشورا و تشریح اهداف و فلسفه قیام حسینی و پیام ها و عبرت های عاشورا

از حسین اکتفا به نام حسین         نبود درخور مقام حسین
بلکه باید که خلق دریابند         علت اصلی قیام حسین
شد مکرر عزای او که شود       هرکسی واقف از مرام حسین

عزاداری زمان ائمه طوری بود که بر اثر آن افکار شنونده روشن می شد و قیام حسین (ع) بصورت یک فکر، یک ایده، یک عقیده مبارزه با ظلم تشریح می گردید. ولی در میان ما رفته رفته عزاداری بصورت یک وسیله تخدیر، یک حربه استعمار، یا پایمال کردن حقوق معنوی و مادی مردم، یک وسیله برای پیشرفت مقاصد شوم اشخاصی که از احساسات پاک مردم استفاده می کنند در آمده است.
ای حسین چه جنایاتی که به نام عزاداری و علاقه به تو انجام می دهندکه روح پاک تو از آنها بیزار است.
مکتب حسین اصلی ترین و عملی ترین مکتبی است که تاکنون به بشر عرضه شده و جای دارد که سرمشق برنامه انسانهای آزاد و بشر دوست قرار گیرد.

خون او تفسیر این اسرار کرد        ملت خوابیده را بیدار کرد

وقتی ما می توانیم ادعای شیعه حسین بودن را داشته باشیم که منصف به صفات او و یارانش باشیم و داستان آموزنده و جان گداز کربلا را سرمشق زندگی قرار دهیم نه آنکه در ظاهر بر حسین (ع) گریه کرده و در باطن با دشمنان حسین هم آهنگی داشته باشیم. هدف و ایده آل حسین (ع) جلوگیری از ظلم و ستم بود و اینهمه قوت قلب و از خود گذشتگی را در راه مقصود عالی خویش به خرج داده است. حتی در آخرین دقایق زندگی طفل شیرخوار خود را قربانی حق و حقانیت نمود و با این عمل اندیشه فلاسفه و بزرگان عالم را متحیر ساخت.
 

حسین وارث جریان پیوسته تاریخی
زیارت وارث اعلامیه فلسفه تاریخ شیعه است و این زیارت به گویا ترین صورت اعلام میکند که حسین یک فرد نیست. وارث جریان پیوسته تاریخی است. حسین وارث پرچمی است که در تاریخ بشریت در مبارزه با باطل، ستم، زور و انحراف و ارزشهای جاهلی دست به دست به حسین (ع) رسیده، وارث آدم، وارث نوح، وارث ابراهیم، وارث موسی، وارث عیسی، وارث حضرت محمد (ص)، وارث علی(ع)، وارث حسن(ع) و....

حسین (ع) بنیانگذار استراتژی خون
امام حسن (ع) استراتژی صلح را انتخاب کرد و حسین (ع) استراتژی خون را، ولی این دو استراتژی مکمل همدیگر و در واقع دو بخش یک استراتژی کلی محسوب می شوند. در سال 61 هجری معاویه به صورت یزید در آمده بود و در نتیجه استراتژی ماهرانه امام حسین (ع) نقاب نفاق پاره شده بود و اینک فرصتی بود برای حسین (ع) که با یک رویارویی مستقیم یزیدیت را با خون خود نابود سازد.
نقش مؤثر مراسم سوگواری بر شهیدان کربلا، در زنده نگهداشتن اسلام در برابر افکار اموی ارتجاعی ضد اسلامی و زنده نگهداشتن شعله فروزان مکتب اهل بیت (ع) بر هیچ کس مخفی و پوشیده نیست. این نقش بود که نقشه های نقشه های پیچیده دشمنان را نقش بر آب می کرد.
همیشه عاشورا عامل مؤثری برای زدودن آثار کفر و بیدادگری و ظلم ستیزی در برابر یزیدیان هر زمان بوده است و همیشه بیداد گران و ستمگران سعی در خاموش کردن این نور داشته اند، که بحمدا... موفق نشده اند و نخواهند شد.آنها رفتند و فراموش شدند، ولی پرچم عاشورای حسین ابن علی (ع) و شهدای کربلا همچنان در اهتزاز است
 

شیعه بر حسین (ع) می گرید، اما گریه شیعه تنها گریه مصیبت نیست. گریه بر فضیلت هم هست.
امروز باید از یک سو نگری به عاشورا گذشت و در کنار اشک و آه و ماتم در چگونه کشته شدن، به سمت شناخت و شناساندن کشته سرزمین کربلا به جهانیان قد علم کرد. عناصر ارزشمند و ارکان تشکیل دهنده مجالس عزای حسینی که کانون دینی خود را به نام مبارک او روشن نگه داشته اند، در صورتی که با اخلاص به برپایی مجالس نور اقدام کنند، و نسل جدید را با اسلام عزیز آشنا نمایند، در زمره بهترین انسانها هستند.

به علتی که مرامش بود مرام حسین   من احترام گذارم به احترام حسین

راز بقا و ترقی و شهرت و شکوه تشیع را در اینگونه مراسم و تعظیم شعائر دینی یافته اند و اقامه عزای حسینی را ستونی پولادین در برابر نفوذ فرهنگ بیگانه می دانند و از طرفی چون نمی توانند عاشورا را از فرهنگ شیعه حذف کنند، یا مردم را از آن روی گردان نمایند، در پی مخدوش کردن چهره تابناک نهضت عاشورا کوشش های فراوانی کرده اند. از جمله راهکارهای آنان شبهه پراکنی و مناقشه های سست پیرامون عزاداری و گریه برای حسین (ع) است. اگر بتوانند با افزودن خرافات و حرکت های افراطی و تفریطی ضمن حفظ صورت آن رسمش را دگرگون می سازند و خاصیت تحرکی بخش آن را می گیرند و مسیر عزاداری صحیح را تغییر و سوگواری های عاطفی را برجسته و بعد معرفتی و حماسی آن را از بین می برند، تا دیگر مراسم سوگواری نتواند درس عزت و شهادت بدهد.
اگر حادثه عاشورا یکی از روشن ترین فصول تاریخ شیعه است، از این است که اهل بیت در هر فرصتی به گزارش حادثه پرداخته و جزئیات واقعه را تشریح کرده اند.
اقامه عزای حسینی، بزرگداشت شعائر الهی و نمایش جلوه تام و تمام تولی و تبری است.